Sesimi Duyan Var mı?!!! / Şiirleştirilmi ...

“ SESİMİ DUYAN VAR MI “ (İbretlik bir öykü)

Oturmuş günün yorgunluğuyla haberleri izliyorum
Alışık olduğumuz gibi her an tedirgin, her an huzursuz
İstanbul için bilinen felâket bekleyişi var ya
Ülkemizde defalarca yaşanmış ve de yaşanan
Hani O yüreğimiz ağzımızda yılgıyla kanıksadığımız
Burnumuzun direği sızlayarak hep anımsadığımız

Evet, böyle haberleri olağan kılıyor bu alışılmışlık
Ne kadar acı, ne kadar burukta olsa

Ve her zamanki gibi çokları, yine sallandı bir yerler
Şurada deprem olmuş vah, vah derler geçerler

Olağan bir hal gibi, yine öyle bir haberi izlerken
İçimi acıtan o vahim Görüntüler bir, bir geldi ekrana
Aman Ya-Rabbim yine evler mezar olmuş, nice çaresiz cana
Böylesi manzara dokunmaz mı insan olan insana

Bir anda buz kesildim, dondum ve kaldım
Soluğum kesildi, beynim uyuştu sanki, derine daldım
Soğuk terler süzüldü bedenimden bir üşüdüm bir bunaldım

Elimde bir bardak sıcak çay, ama, bir türlü gitmiyor
Hiç bir tat alamam, olsa da demli
Boğazım düğüm, düğüm gözlerim nemli
Orada yanan can mı, yoksa çay mı önemli

Gitmedi elim ağzıma, bir yudum almadım, diyemem tattım
Bir anda bardağı fırlattım attım, ne göz kapattım, ne bir an yattım

O anda her şeyi, sanki terk ettim
Aldım kalemi elime, sabahı sabah ettim
Bu satırları kilometrelerce uzakta yazıyorum
Ama gönlüm felâketin tam göbeğinde, yüreğim enkaz altında
Tüm benliğimle adeta, enkazı kazıyorum

Kulaklarım yakarışlarla inlemelerle çocuk çığlıklarıyla dolu
Çaresiz ve ürkek bakışlar bağrıma saplanıyor
Gördükçe, umutla umutsuzluğa uzanan elleri
Görmez olası gözlerim gördükçe, ciğerim yanıyor
Sanki, sanki toprağı kazarmışçasına ellerim kanıyor

Bir şeyler yapamamaktan oralara Yetişememekten
Kahrediyorum imkânsızlığa, çaresizliğe, yetersizliğe
Birileri eğilmiş enkaza sesleniyor, sesimi duyan var mı
Evet candan ve yürekten bir sesleniş ama ne çare

O enkazda belki de canhıraş bağırmak isteyenler var
Duysa da gücü tükenen, sesi çıkmayan, çıkamayan
Sabırla bekleyen, dayanmaya çalışan, umutları solmayan
Peki, kulağı duymayan var mıdır, ya duyacak halde olmayan!!!
Duysa da konuşamayan, ya da konuşacak konumda olmayan!!!

Haykırmak geliyor içimden, bende bağırmak istiyorum
Neredesiniz neredesiniz övünen teknoloji devleri
Ellerle mi kaldırsın insanlar, bu enkazı blokları evleri
Şu yarışa dönen teknoloji çağında, bu mudur arama
Bu mudur, yalnızca bu mudur, araç gereç imkân sağlama

Define aramak için metal ve altın Dedektörleri
İcat edip gün gün geliştirenlere de sesleniyorum

Toprak altında define tespit ettiğiniz bir an mı
Enkaz altında yaşam mücadelesi veren insan mı?
Tonlarca da olsa altın bulup çıkardığınız an mı?
Bir tekte olsa enkaz altından çıkarılacak can mı?

Hangisi daha önemli, hangisi daha değerli acaba
Vicdan terazisinde tartmaya değmez mi bu çaba?...

Böylesi bir felakette ne kadar doğrudur
Yalnızca insan gücüne, ilkelliğe umut bağlama
Yeter artık ciğerim köz köz oldu yeter dağlama
Erkekler ağlamazmış, erkeklik gururuymuş
Neymiş kırılırmış onuruymuş, gel de gel de ağlama

Sesimi duyan var mı diye bağırıyor birileri
Bağırıyor, umutsuzluğa doğru, umutla...
Peki peki ya benim sesimi duyan var mı?!!!...
Var mı?... SESİMİ DUYAN VARMI?...

#retor
#RefahTorlak
#İbretlikBirÖykü
#SesimiDuyanVarmı