Sesimi Duyan Var mı? / Abdülkadir Aktaş

O gün sabah olmadı.

Saat 04:17.
Saat durdu. Dünya yerinden oynadı.
Şehirler çöktü, hayatlar yarım kaldı.
Saniyeler içinde, binlerce yürek sustu.
Ama asıl sessizlik sonra başladı.

Bir baba, enkaza eğildi,
“Dayan kızım, buradayım!” dedi.
Ama sesi taşlara çarpıp geri döndü.
Bir çocuk, karanlığın içinde elini uzattı,
Ama kimse tutamadı.
Bir anne, beton yığınlarının arasında oğlunu aradı,
Ama bulamadı.

Ve biz…
Oturduk ekranların karşısına, izledik.
Bir “geçmiş olsun” yazdık, içimiz rahatladı.
Üşüyenleri düşündük ama üşüyen vicdanları görmedik.
Beton altında bir ülkenin çocukluğu gömüldü,
Biz yalnızca sustuk.

06:17.
Göçüğün altından gelen son ses de kesildi.
Çünkü umut da enkaz altında kalmıştı.

Şimdi buradan sesleniyorum,
Sen de unutma!
O gece “Sesimi duyan var mı?” diye bağıran biri vardı.
Onu hatırla.
Çünkü bir gün senin de sesin duyulmaya muhtaç olabilir.

Ve unutma…
İnsan unuttuğu kadar kaybeder.