Sesim Toprağa Sızarken

Bir mezarın başında adımı söylüyorsunuz
Size sesleniyorum, neden duymuyorsunuz
Neden bu gözyaşı, ben buradayım
Elimden tutsanız, ayağa kalkacağım.
Bir mezarın başında adımı haykırdınız ya
Sebep oldu sevgim, hâlâ yaşadığıma
Sizi hissederken hâlbuki sesinizi duyuyordum hâlâ
Hazır değildim belli ki tenimdeki soğukluğa.

Anladım artık toprağın altındayım
Ne ışık görebiliyorum ne de karanlıktayım
Kelimelerim hâlâ sıcak belki de
Ama sesim çoktan eridi toprağın içine.
Beni duymuyorsunuz, çünkü ses değilim
Son vedası yapılmış bir ışıktan ibaretim
Zaman beni çoktan bıraktı anladım
Yine de zamana tutunmaya çalışan bir nefesim.

Şimdi hiçbir yerde değilim
Yalnızca düşlerimde yürüyebilirim
Gökyüzüne değil karanlığa bakıyorum ama
Bu eksilmenin içinde bile, hâlâ biraz benim.
Ben öldüm evet, artık bunu biliyorum
Ama gökyüzünü hâlâ hissedebiliyorum
Tenime değmese de o damlalar
Yağmuru çok özlüyorum.
Gözlerimin ışıkla dolduğu sabahları
Güneşin gülümsemesini hatırlıyorum
Şimdi bir taşın içinde nefes alsam da
Hâlâ tereddüt ediyor içim
Toprağa tamamen karışmamak için.
Beni gömdüklerinde susmadım
Sadece sesimi duyuramadım
Artık bir ağacın kökü benim arkadaşım
Karanlığın içinde tutunacak tek dalım.
Fakat ben, bir yaprağın titremesinde
Yeniden gülümsemek istiyorum
Dokunmak için olmasa bile
Yağmur yağsın istiyorum.
Ben öldüm, denebilir belki
Ama özlemim hâlâ diri
Bir sonbaharın kıvrımında
Sararmış bir çocukluk arıyorum.

Karanlık benimle konuşmuyor
Onun parçası oldum belli ki
Ama çok istiyorum ışığı görmeyi.
Bulutlar geçiyor üzerimden
Bir gülümseme bırakmak istiyorum
Yağmurun düşeceği yere.
Gözlerim yok belki
Ama hâlâ hissediyorum
Gökyüzünün güzelliğini.

Bir adımın sesi yaklaşırken bana doğru
Kime ait olduğunu tahmin ediyorum
Anladım ki toprağın altında
Ben hâlâ yaşıyorum.
Beni gömdünüz
Ama hâlâ sesime yer açan boşluklar var
Bir yaprak düşerken adıma dokunuyor
Peki, siz, adımı unuttunuz mu? Bilmiyorum

Bir gülümseme gibi geçsem de gözünüzden
Toprakla bütünleşemedim henüz
Çünkü özlemim hâlâ ruhunu istiyor
Artık gökyüzüne bakamasam da
Bulutlar hâlâ beni tanıyormuş gibi geçiyor
Yağmurun kokusunu hatırlıyorum
Tenim olmadan, nefessiz.

Hiçbir yere gitmedim aslında
Sadece görünmeyi bıraktım
Ve şimdi bekliyorum
Yağmurun yeniden çağırmasını
Bir rüyanın içinden.