Sesi olmayan şiir Şiiri - Burak Keskin

Gidiyor ardından geceleri alıp gökyüzüyle
Rakının son dublesinde tuz, ekmek ve son sözüyle
Ellerimin eli elleriyle
Rüyalarda geceleriyle
Uzayan ve kısalan zamanla
Yıldızları yorgan yapıyor gözbebeklerine
Bir kitabın can kırığı kelimesiyle
Çocukluğumu alıp ellerinden tutmuştu
Gidiyor ay ışığı eteklerinde
Birkaç sonbahar düşüyor adımlarıma benim
Bir şarkı eşliğinde dans ediyor kapısında evin
Sonbaharı sesine gizleyip
Parça parça dökülüyor dudaklarımdan
Sesim üşüyor
Oysa ben bu bahar çocuklara şiirler okuyacaktım
İnsanları yaktıkları gibi yaktılar mısralarımı
Bir otelin boş bir odasında kaldılar
Birkaç şair, birkaç şiir ve sevişmeler
Sazımın sızısında mevsimler yazdı
Öldü bütün şairler
“Kalanlara vasiyet”
Kalanlar şiir yazdı
Ben sevdamın sırrını gömdüm toprağa
Gülüşlere, yarınlara, bahara
Bütün güzelliklere yeryüzünde
“Vasiyetimdir” Çocuk! Seni bıraktım…