Sesi çıkmıyor! Şiiri - Mikdat Bal

Söz verip sonradan kıvıranları
Bu millet tanıyor, sesi çıkmıyor!
Soyup da soğana çevirenleri
Halaskâr sanıyor, sesi çıkmıyor!

Şehirli, köylüsü, dağlısı dahil
Çağdaşı, vahşisi, yabani, ehil
Görüyor, duyuyor değildir cahil
Bilerek kanıyor, sesi çıkmıyor!

Her defa yanlışı ettikten sonra
Bir çuval pirinci yedikten sonra
Yani hediyeler bittikten sonra
Kahrolup yanıyor, sesi çıkmıyor!

Her sefer bu millet saçını yolup
Her gelen gideni aratır olup
Kendini onlara duada bulup
Rahmetle anıyor, sesi çıkmıyor!

Uyanıklar yazın kamyonu tutup
Sanki piknik için kömürü atıp
Kışın üşüyenler sarınıp yatıp
Soğuktan donuyor, sesi çıkmıyor!

İşçisi, memuru, çalışmayanlar
Kıtlıktan ötürü gelişmeyenler
Böylesi zulüme alışmayanlar
Kederden bunuyor, sesi çıkmıyor!

Zalimin zulmü çok yoktur feyizi
İşsiz güçsüz kalmış evin reisi
Gelinlik kızların kalmış ceyizi
Kıvranıp dönüyor sesi çıkmıyor!

Uyanmazsa milet bitmez keder, gam
Başımızdakiler kesildi yam yam
Arada sırada balyoz gibi zam
Başına iniyor sesi çıkmıyor!

Bu böyle giderse ölecek derviş
Hani bir söz vardır, murada ermiş
Böyle sözü ancak enayi dermiş
Sabrını sınıyor sesi çıkmıyor!

Kökünden kurudu ne bağ ne salkım
Borudan bıkmışım davuldur çalgım
Un çuvalı olmuş zavallı halkım
Sırtına biniyor sesi çıkmıyor!

Mikdati hep böyle gelip geçenler
Avucunu yalar hırsız seçenler
Onlardır bu halka kefen biçenler
Kendine yonuyor sesi çıkmıyor!