Ses veren Azrâilse... Şiiri - Mecit Aktürk

İnsanlar düşünün ki "öfke" ortak paydası
Sevgi telkin ederdi Mevlânâ çıkıp gelse!
Bir günde bin rekâtın kılana yok faydası
Ağızdan çıkan her söz gönül yıkan bir selse.

Dilini kılıç gibi sallar ise eşkıyâ
Letâfet sus pus olur gözde/n kaybolur ziyâ.
İnsanı insan yapan güzel ahlâk ve hayâ
Hayat ne güzel olur her nefis bunu bilse.

Zor gelse de kimi gün kinden dağları aşmak
Bilene vazifedir müsbet fikri paylaşmak.
Züldür kirli kalplere sevgiyle dolup taşmak
Fesat rahatsız olur herkesin yüzü gülse.

Rolünü oynar beşer şu hayat sahnesinde
Huzurun anahtarı edebin rahlesinde
Yer bulsa da muhannet muhabbet bahçesinde
Gül beklemek beyhûde gönül kuraksa, çölse.

Sözünü bal eyleyen her kalbe olur Melik
Kem kelam söyleyene vermemeli metelik
İnsanı "üstün" kılan hasletinde nitelik
Şan şöhret neye yarar; adam "ADAM" değilse?

Nazâr et kâinâta gerçeği öğren, tanı!
Henüz vakit var iken fırsat bilmeli ânı.
Veren elbet alacak emânet olan canı
Bil ki artık çok geçtir; ses veren Azrailse!