SES VER YİĞİDİM, SES VER
Zaman sensizliğe gömüldü… Gökler sustu, rüzgâr yönünü kaybetti — sanki dünya, bir an nefesini tuttu.
Toprak hâlâ adını fısıldıyor gecelere… Ama biz, o sessizliğin altında hâlâ çarpan altın bir neslin kalbini dinliyoruz.
Gidişin bir veda değildi; yüreklerimize kazınan boşluk… Ruhlarımızı örten gölgeydi.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta