Ses Ver Sesime! Şiiri - Müzahir Kılıç

-Van Erciş depremi dolayısıyla-
Üşüyorum anne uzat elini
Sesime ses dahi alamıyorum
Ölüm başucumda bekçi misali
Korkudan uykuya dalamıyorum.

Karanlık zifiri, göz gözü görmez
Ağlayan, bağıran inilti bitmez
Soluklar kesildi, nefesler yetmez
Korkuyorum, yalnız kalamıyorum

Toz bulutu sarmış her bir yanımı
Soğuk vampir oldu emdi kanımı
Açlık bayılttı da aldı canımı
Kurtuluşa bir yol bulamıyorum.

Susuzum çatladı, ağzım, dudağım
Ümit var içimde kurtulacağım
Elbette sizlere kavuşacağım
Başka firki zihne dolamıyorum.

“Ses ver” der “sesime” akut neferi
Tırnağımla kazdım duvarı, yeri
Yuvrumun yanımda söndü gözleri
Ona bile siper olamıyorum.

Yanımda bir kol var, bir kesik ayak
Üstüne sarılmış bir telli duvak
Bir ses duyuyorum: elimi bırak
Eilimi elinden alamıyorum.

Ya kurtuluş Rabbim, ya can vereyim!
İman üzre ölüm, budur dileğim
Kefenim üstümde, kanlı gömleğim.
Deyip de kendimi salamıyorum.

Rabbim fırsat verdi kukrtulduk amma
Sanki mahşer günü kalktık kıyama
Bu bir sınav mıdır, yoksa sinema
Bundan bile bir ders alamıyorum

Tek yürek halinde oldu milletim
Yaraları sarar benim devletim
Kötü gün dostları, bütün servetim.
Oldu ya halime ağlamıyorum.

Kaderime razı oldum bir kerre
Yaşıyorum, şükredeyim bin kere
Ölene rahmet, sabrı kalana vere,
Ötesini dile dolamıyorum.