Ses ve Renkler Şiiri - Seydahmet Ercan

1.
bir gun
siradan, sessiz bir gun
bir saat oturdum
oturdum ve duydum

evvel sustum
gokler bosandi uzerime
sonra sustum
ve bir ses duydum

ey bilgi ocaginin madeni insani
duymuyor musun sesleri
nasil da bagiriyor
yikilan zekalarin gelismeye ac tum evreleri

gormuyor musun
gelistigini zannettikce bedenler
ellerinden tutuyor kendini kaybetme refleksi

ve sustu ses
renklere birakti usulca yerini

2.
iste renklerin ilki
butun renklerin kendinden bir sey buldugu
savasin kara kartalinin pencelerindeki beyaz guvercinin beyaz rengi

ellerini uzatti beyaz beyaz
yanaklarinda damla damla sevgi
niteliginden ne kadar eminse
niceliginden o kadar dertli
iste renklerin ilki

3.
ve kirmizi
kutsanmis topraklarin
dalga dalga bayraklarin, utanmis yanaklarin rengi

tebessum etti sicacik ve kan kirmizi
yureginde filizlenmis kristal bir sevgi
niteliginden ne kadar eminse
niceliginden o kadar dertli
serefli kilan suyun rengi

4.
ve yesil
gunese hasret yapraklarin
buram buram can kokan taze bir ilkbahar rengi

buyumeye calisti yesil yesil
cabaladikca kuculdu simdi
kuculen avuclarinda buyuttugu sicak bir sevgi
niteliginden ne kadar eminse
niceliginden o kadar dertli
huzunluydu yesil gozleri

5.
ve mavi
kat kat gokyuzunun
acinin ve huznun
tutsak ozgurlugun
gollerin, denizlerin ve okyanuslarin rengi

sustu ve kisti gozlerini mavi mavi
anlayan bilir
ki cok sey soyledi
dudaklarinda hapsolmus islak bir sevgi
niteliginden ne kadar eminse
niceliginden o kadar dertli
belli ki usuyordu sesi

5.
ve siyah
deliksiz bir kabusun
tovbeye hasret kalplerin
azap bogan vicdanlarin
olumun
kat be kat giyilen ve yitik bir bedenden arta kalan yasin rengi

siyah siyah burdu nefesini
coktan kararliydi
ki hicbir sey soylemedi
pesinde surukledigi lime lime olmus sahte bir sevgi
niceliginden ne kadar eminse
niteliginden o kadar dertli
kaniyla besliyordu nefreti
bilinmeyenin degil
anlamak istenmeyenin rengi.