Ses Ve Duvar Şiiri - Baha Önem

1/
Seni vuruyorum,
kabzası gül işlemeli silah elleri.
Sanki sonsuz duvarlar aramızda; sesim yankısız
yüreğim kardelenli dağların ıssız avcısı.
Yakmalıyım güneşe akan ırmakları
kalbim, sabırla yıkanmış bir deniz sancısı.

Gündoğumları ilk ışıklarını sana adamıştı
bunu yalnız ben biliyordum
yüzün duru ve inanılmaz aydınlıktı. Bana sordun:
Neden benim dünyama geldin? bilmiyordum.
Belki de hayat sokaklarındaki tek izdin
bir imbatın körfeze inen; her önüme
gelene sorduğum ve herkesin bir başkasına sorduğu:
-Adını aşrkılardan mı almış
-yoksa şehrin eline tutuşturan
bir nergis kokusu mu?

2/
Seni vurdum,
dediler "Ölümsüzlüğün adıdır o, bitmez..."
Düştüm kendime yabancı çığlıklarla yollara
bekledim gündoğumlarını, geçen mevsimleri
sarhoştum, günahımı sorguluyordu yokluğun
sesini duyuyordum, yansır gibiydi tüm duvarlara
ince kıvrımlı bir ecenin salınıp gezmeleri.

Derler ki sevginin evi bilinmez
o, bütün ovalarda, sonsuz uçurumlarda gezinir
hem coşturur içimizi, hem yaraya tuz basar

Sadece ayışığı aşkın ülkesine ışık tutar.