Ses Tonunun Masumiyeti Şiiri - Işık Hüseyin

Gülüşün güllerin kıyısından geçiyor,
Teninin beyazlığı yolların buğusuna emanet,
Nemli gözlerin çılgınlığından kopmuş atmaca gibi,
Işıklı şehirler aydınlatıyor canıma değen ellerini.
Avuçlayabildiğim bir tutam sevdaya tebessüm ediyorum,
Senli kalabalıklara karışıyor kalemimin tazyikli mürekkebi,
Arzuların süzülürken onca nefesin arasından gönlüme doğru,
Bir sevinç ver karanlık bahçelerdeki nur renkli yağmurlarıma.
Şu anda bulunduğun halleri bir bir kanatırken evimim ıssızlığı,
Odana süzülüyor avare çocuksu hislerimin kırgınlığı,
Kaldırımdan koparırcasına söndürüyorum odamın tüm kente serilmiş ışığını,
Senli bilinmezliklerden geliyorum tedirgin düşlerinin gölgesine.
Yüzüne bakabilecek olmanın çırpınışıyla sabaha kayıyor gürültülü geceler,
Bedenine yürürken ceplerimde titreyen ellerim sarsıyor çukursuz yolları,
Güzelliğinle çağıldayıp akıyor ve şelâleler gibi ısınıyor otobüsün direkleri,
Ses tonunun merhametine teslim ediyorum bir merhabanın masumiyetini.
İndiğim durakta yarım kalıyor savrulmuş hayallerim,
Otobüsün buharlı camına yapıştırıyorsun okuduğun kitabın harflerini,
Gözlerini kaçırıp dolaşıyorsun Salıpazarı’nın aşkımdan solmuş sokaklarını,
Masmavi pencerelere mahkûm ediyorum sensiz yıllanacak bir günün sıradanlığını.