Ses Şiiri - Ömer Dalman

İnsani şekilde değil,
sesimle, dilimle, ağzımla bağırarak değil,
düşünce hayalle bir ses buldum.
çok güçlü...

yeni geldi bu bana.
ruhuma çok kuvvetli geldi,
kalın
içinde kükreyen bir “A” harfi...
baş yukarı kalkık, ağız alabildiğine açık bir görüntü...
çok büyük bir imdat çağrısı kendi kökenine,
uzayın derinliklerine doğru...

bıktıkça bu çamur ortamdan
bu topraktan, genlerden, insani duyulardan,
sığamadıkça kabına insan,
kökeninden bu ses verilir otomatik...
direkt beyninde duyarsın.

ondan sonra istediğin gibi yukarı kaldırıp ruhunun başını
feryatlarını atarsın o sesle.
kimse anlamaz, duymaz
ne yapıyor diyemez.
insani şekilde değil çünkü...

ama vazgeçtim...
kullanmayı ilk günün sonunda reddettim “ses”i.
uzayın derinliklerinde karanlık benliğime feryattı ettiği.
bataklıktayız diye karanlığa tutunmak var mı?
bu intihar olur
türüme ihanet olur! ..

bu yüzden o çok güçlü sesi,
tam bağrımdan kopup geldiği halde;
susturdum...
kullanmadım.
sevgimi yükleyip, sonsuza yolladım.
ve onun yerine şimdi
daha aydınlık ve umut dolu, yeni bir sesle
feryat ediyorum uzayın derinliklerine.

bu çok daha insani...
en azından
yardım geldiğinde;
yakın çevremi ve ortalığı
kasıp, kavurmayacak.

(Nisan 2007)