Yok ışık
Yok ses
Çok hüzün
Çok keder
Atlarımız vardı hatırla yılkı atlarımız
Deli doluyduk o zamanlar
Koşardık yorulmadan
Her yere yetişirdik herkesle gülüşürdük
Mevsim küskünü güller takardık
Ve sokaklarda ...
Ben kendi kentimin yabancısı
Kendi kaderimin kederiydim
Hayır derdim hayır
Ben burda olmayı sevmiyorum
Ben bu sokların yabancısıyım
Ben bu kadının sancısıyım
Beni doğrult beni doğur beni öp
Beni saçındaki en güzel taç
Beni yüzündeki buse
Beni sevdana katık yap
Geçen gün değil
Bu gün gördüm seni
Bana bunca zaman bunca bencilken
Umulmaz dertlerimin anasıyken
Nasılda her yere yetişmişsin
Herkesin yüreğinde gibi gül yetiştirmişsin
Kayıt Tarihi : 15.11.2018 18:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir perşembe akşamı kasımın ortası ses ve ışıktan uzak
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!