Ses Şiiri - Serkan Genç

Hayat şimdi
olduğu yerde durmuş,
içine almadan beni,
bakıyor gözlerime.
Hayat şimdi,
sorgu yumağı kafamda.
Nasıl da yaşandı öyle
birdenbire tüm bunlar?
neye dayanıyor savunmam,
bu başarısızlıkla sonuçlanmış
aşk oyununda.
Neresinde duruyorum mantığın,
ve resmederken bu düşünceleri
dik durmamı sağlayan kendi ayaklarım mı?
Yoksa vicdan diye
tanımlayamadığım bir duygunun
varlığına olan inancım mı
beni bu kadar diri tutan?

kaç defa yakaladım kendimi
bir vicdan sızıntısının arkasına gizlenmiş,
fırtınanın dinmesini beklerken?
nafile,
ben miyim bu adam diye
sıyrılmaya çalışmalarım
aynaya bakıp.
içimde varolandı bu sonuçta,
dahası aynı özveriyi de bekliyordum
ister istemez
suyun öte yanından,
çaresiz.

Hayretler içindeki bakışlarım
umutlu ve makul düşünmeye çalışan bekleyişlerim
sahipsiz kalıyordu yavaş yavaş,
hissedebiliyordum.
İçimdeki ses şimdi daha güçlü haykırıyor,
dön yüzünü git derken.
Oysa ben sevgilinin karşısına geçmiş,
vicdansızlığını anlayamadan,
doğrusu anlamayı istemeden,
dikildim orada bir zaman;
saatlerce,
günlerce
ya da haftalarca.

Peki ya ne kadar haklıydım,
vicdan sorgulamasına girmekle.
bende olan
ve muhtemelen türetilmiş olan
bu insani duyguyu,
güzelliğine dalıp gittiğim
orman yeşili gözlerinin içine bakıp aramakla.
Madem vicdan dediğimiz,
biz insanların uydurduğu
gaipten gelen bir ses
zaaftan ibaret
bir olguydu sadece,
kutlamak gerekirdi
hayatını bunun gibi anlamsız,
gereksiz duygularla sınırlamadığından
sevgiliyi.

bu kadar katı değil neyse ki,
somut bir yaptırımı olmasa da
içinde bulunduğumuz toplum,
ki bu kadarını kaldıracak
seviyeye ulaşmadı henüz
umursamazlığın.
iyi ki ulaşmadı.
sosyal olmak bir yaşam şartı.
uzun sınamalardan sonra
arasına katılmaya çalışan yeni bireyi
kabul edebiliyor ancak.
bir perde arkasından
gösterse de hayatı
dayattığı gayrıresmi kurallar,
verdiği güven katlanmamıza sebep
esaretine.