Siren Şiiri - Garip Yılmaz

kapı çalındı.
rüyamın ortasında
çocukluktan uyandırıldım.
ellerim kalem tutacak yaştaydı
ama duvara yaslandı önce
sonra kelepçeye…
siren sesiyle öğrendim
bir insanın ismi nasıl dosyaya dönüşür
bir annenin sesi nasıl ağlamakla dua arasında kalır
ve gecenin sessizliği nasıl isyanın sesi olur.
şimdi büyüdüm.
ama siren sesi hâlâ içimden geçiyor,
her sabah bir yoklama gibi
“hala burda mısın?” diyor sanki.
evet, buradayım.
korktum, ama kaçmadım.
ağladım, ama susmadım.
bir dava numarasına sığmadım.
ve bir mahkeme salonuna sığmaz hikayem.
çünkü ben,
üzerinde yürüdüğünüz toprak kadar
gerçek bir insanım.
bir devrimciyim.
ve ben devrimci olduğum kadar
bir çocuktum.
ve çocukların büyürken ödemesi gereken bedeller
bu kadar ağır olmamalıydı.
ama oldular.
ve ben yine de
insan kalmayı seçtim.
benim kalbim, bir delil değil.
bir direniştir.