Serzenişt sandığımız bu yıkıcı depremler,
Hep korkuttu küçük bedenlerimizi.
Her ayrılıkta ürperdi ruhumuz.
Her veda da irkilerek uyandık rüyamızdan.
Ağladık...
Gecelerce, mevsimlerce ağladık.
Ve ağladıkça kaçtık gülümsemelerden.
Çünkü yalancı geliyordu bütün mizahi sevmeler.
Hiç bir mutluluk şarkısı,
Mutlu söylenmiyordu.
Ve her güzel şiir biraz,
Ayrılık kokuyordu.
Oysa ki hala depremler oluyor bedenlerimizde.
Yine aynı elveda ürpertileri.
Ve hala ağlıyoruz biz,
Bu soğuk ayrılık geceleri.
Kayıt Tarihi : 30.12.2008 15:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
12.12.2008 01:01
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!