Serzeniş (Yağmur Gözlüm) Şiiri - Dönay Kurt

Yağmurdun yağdın yollarıma
Oysa benim mevsimim kış değildi
Hoyratça esen kasırgaymış gülüşün
Baharda tomurcuklanan dallarıma
Uzak diyarlarda bir gri bulut gözlerin
Küskün rüzgârlarım getirmez gözlerini bana
Ben seni hep böyle uzaktan severim
Uzaktan seyrederim
Hâlbuki rüzgâr bulutsuz
Bulut rüzgârsız olmazdı
Olmazdı, hiç olamazdı, yağmur gözlüm
Et tırnaksız, toprak susuz
Bu can sensiz olamazdı
Seninle tanıştığımız bu deniz şehrinin üstüne
Güneş hiç böyle solgun doğmazdı
Biz hiç ayrılmadık seninle
Hiç kavuşamadıkta
Hiçbir kitapta yazılmadı hikâyemiz
Ya çok sıradandı
Ya da yıldızlar kadar uzak ve erişilmez
Meğer ne çok alışmışım sesinin rengine
Şimdi suskun telefonlarım
Bazen dayanılmaz oluyor hasretin
Gururuma yenilip seni arıyorum
Sen bilmiyorsun aradığımı
Gözlerimi kapatıp seni dinliyorum
Çok uzakta değilsin,
Yakınımda da olmadın, olamadın
Bu sevda tek yürekte
Böyle yalnız yaşanır mı?
Hadi söyle yağmur gözlüm
Bu sevdaya ayrılıklar yakışır mı?
Meğer ne çok alışmışım sesinin rengine
Şimdi suskun telefonlarım
Özlemlerim diz boyu
Her adımda çamurlaşan hatıralar
Adım attıkça ağırlaşan kurşun gibi ayaklar
Ne sana götürür beni
Ne uzaklaştırır hatıralardan
Bir savaşın ortasındayım irademle, yağmur gözlüm
İçimde onulmaz sevda ve sonu gelmez pişmanlıklar
Öyle ya her şeyin mubah olduğu bir savaş
Sana ölümüne direnmekte var
Bir ömür esirin olmakta
Ya çıkıp gideceğim hayatından yağmur gözlüm
Yada, yada.....
Açılacak tüm kilitli kapılar.