Serzeniş...Günebakan... Şiiri - Songül Uçar

Gerçek güne mi bakar şu günebakanlar,
Yoksa ben gibi her yüze gülene mi..?
Sarı başakların kararan ufukları,
Ne söyler acep şimdi?
Bilinmeyen uzaklarında umut tarlalarının,
Kimler ağlar kimler güler acep,
Bir ikindi vakti..?

Sisli bir geleceğe bakarken,
Beyaz atım coşarak!
... koşar ufukta.
Sessizce uçup gider yüreği,
Sevdalı martılarla,
Bilinmeyen bir denizin ufkuna...
Kalır bedeni o bildik, güvenli dar sokaklarda.

Tam bitti derken,
Coşar müzik yeniden..!
Deler beynimi sanki arşa yükselir...
Yüreğimde açarken güller,
Bir ömür..! biter gider de yarım yamalak!
Bir gün!
Bakarım kendi ölüme kimbilir?
Belki de acıyarak...

Bir duvar beyaz ve sağlam,
Buz gibi kaygan, cam gibi keskin ve saydam bir duvar...
Umudun yanıp tükendiği tarlalarda,
Gelecek bahara kalan.
Nafile tüm kederler,
Sadece şu AN..!
Gerisi hep yalan...

En romantik,en tatlı,
Yada en güzel anında bile;
Gelir aklına birkaç can sıkıcı kelime.
Rakımla birlikte moralinde yükseliyorsa,
Öleceğini bilsen de tırman tepeye.
Asla ama asla pes etme!

Bırak sararsın gülleri bahçenin.
Bırak kararsın gecesi günlerin.
Bahar gelir bir gün...!
Güneş doğar her gün..!
Kaldır başını dik dur gülüm,
Yıldızları da var gökyüzünün...