Serzeniş Çağı Şiiri - Önder Karaçay

Ölü balıklar gibi dalgaların götürdüğü yönde sürüklenenler
Sütten çıkmış ak kaşık değildi

Sırf bu yüzden
İnsanlığa ve hayata ağdalı sorular soracağım
Başımı dağlar gibi koyu bir duman basardı
Bade içtiğim anlarda

Nefislerimizde ki küstahlığı temizlemek
İncelikli bir dikkat gerektiriyordu

Katı kindarlığın saldırganlığını bir türlü kovamıyordu insanlık
Hatta bu kindarlığı davet eden riyakarlığını bile görmüyordu

Kinde zorlama yol alıyordu!

Zihninde kendisiyle konuşan insan azaldığı günden bu güne
Öfkesi dinmeyen çoğaltıyordu kanatan dünya

Yumuşamayı gerektirecek vakalar yaşanmıyordu
Yüze çıkmaya cesaret edemeyecek yüzsüzleri
Hayat kendileriyle yüzleştiriyordu

Yüreğinde ki katılığı gevşetemeyenler
Tamah belasının içinde yeni badirelere duvarlar örüyordu

Serzeniş çağından geçiyorduk
Naif olmak unutulmuş
Herkesin herkese sitemi birikmişti

İnsanlık sıkıştığı cendereden kaçamıyor
Çareye yaklaşmıyordu

Bedbindi insanlık!

Ağzını bıçak açmayacak kadar
Zırvalayanlar ile doluydu şeytani tuzaklar

Sorsanız insanlara
Bağlarda kak kurusu kurutan
Kak kurusu kokusunu bilen var mıydı?

Parçalamayı ve parçaları bütünden daha fazla önemsemenin kurbanıydı insanlık

Yine de enseyi karartmıyor
Duygu, düşünce, yaşam ve kaygı da
Aşk ve cebze ile içiyordum badeyi

Mesafe koyduğum herkes ile aramıza perde çekiyordum
Bitmeyen kuruntulardan dolayı

Özenle uzak duruyordum putlardan
Büyüklük taslayanları eleştirirken
Büyüklük etmekten korkuyordum

Neticede kavanoz dipli bir dünyada yaşıyorduk
Hayat dibe düşmeden yaşama gayreti
Ve
Başkalarını da dibe düşürmeme inceliğidir

Fesat haset ile, zillet kibir ile kol kolaydı
İnsan kendini nesnelere kul görüyordu

Dünyevi hırslar merdivenini tırmananlar
Birilerinin sırtına ayak basarak yükseliyor
Yükseltenleri alçak görüyorlardı

Bilginin alasına nail olmuş sır
İçsel yolculuğun ibretini yaşatıyor
İtibarını çarçur etmek isteyenlere izin vermiyordu