Serzeniş Şiiri - Furkan Güven

Oy derdine yandığım deli dünya.
Aylar boncuk tanesi olmuş ardı ardına.
Vuslat ne önümde ne ardımda.
Ne öldürüyor ne güldürüyor bu serzeniş.
Bu haykırış, bu direniş, bu iç çekiş.
Bu ani susmalar, ani gidiş.
Tezelenmeyen bir beklentinin eşiğindeyim
…
Beynim bedenimden ağır.
Yorgun muyum ,dargın mıyım ne.
Benim bilemediğimi kim nereden bilsin.
Yol uzun, adımlarım kısa cümlelerim gibi…
Mecali kalmayan sözlerim, kalemime yük.
Ciğerim nefesime dar geliyor Yarab.
Batışıyor kalbim ne sağım ne solum rahat.
Bu nasıl pervasızlık,
Bu neyin rahatlığı.
Rengi soluk günlere bel bağladım.
Hem söylendim, hem güldüm, hem ağladım.
Yine de kaybetmedim olası muhtemel umudumu.
Ağırda olsa yürüdüm adım adım.
…
Sanki gece güneşi hiç bilmemiş,
Sanki dalga kumsalı hiç dövmemiş,
Sanki sarı yaprak hiç yeşermemiş,
Sanki ve niceleri gibi…
Bu nasıl bir gidişat,
Bu nasıl soluk almak.
Tüm sonları bile bile,
Bu nasıl iştir Yarab.
…
Güneşi ardına batıran deniz,
Bu kızıllıkta ne böyle?
Yükün ardına sığmaz.
Bilmeden, görmeden yaşıyorsun kıyameti.
Bu nasıl yürek, bu nasıl cesaret Yarab.
Bu günü yok sayıp, müstakbele dalmak.
Bir varmış bir yokmuş demek,
Bu kadar mı kolay.
Yangın yeri bu Yarab.
Kimine doğru, kimine tezat…