Serzeniş Şiiri - Tuğrul Pekel

Ben;
Yola yağmurlu bir günde çıktım.
Seni tanrının insanlardan uzak tuttuğu,
Bir sığınakta beklemiyordum. Ah be,
Güzelim içimdeki fırtınayı kimse durduramadı ki
Sen durdurabilesin. Barış, barış diyorsun
Barış, heyecanını kaybedenlerin sığındığı bir
Kalkan olduğunu bu güne kadar anlayamadıysan,
Bundan sonra hiç anlayamazsın.
Büyük bir savaşın içine girmeden evvel,
İçindeki küçük savaşı kazanman gerekirdi.

Yasemin’im;
Görünen o ki sen kendinle yapmış olduğun,
Savaşı da kazanamamışsın. Bir ağacın,
Gövdesine sığınıp yaşamak sence ne kadar,
Güvenli olur. Senin arayıp ta bulamadığın o ülkenin,
Tozlu yollarından geçeli o kadar uzun zaman oldu ki
Ne ben ne de başkaları aradığını bulabildi,
Sen ne bulacağını sanıyorsun. Ve bir gün beni
Karşında bulursan. Kollarımın da sana sarılmak için
Açık olduğunu göreceksin. Sen haykırdığını sanıyorsun.
Ben haykırarak bir şey yapamamaktansa,
Sessiz kalıp dağları yıkmayı tercih ederim.
Sen haykırıyorsun ben susuyorum.
Bir dostluk yok oluyor da
SANA ANLATAMIYORUM.