Serzeniş Şiiri - Zişan Türkcephe

Bulutlu bir gökyüzünün altındayım.
Karşımda deniz dalgaları,
Kulağımda o dalgaların sesi…
Birçok ışık var.
Kimisi yolunu görmek için
Kimisi o karanlıkta sönmek için
Peki ya ben?
Niçin buradayım?
Yanmak ve yolumu görmek için mi?
Yoksa o karanlıkta ışığını kaybedip sönmek için mi?
Uçsuz bucaksız bir karanlıktayım âdeta
Ne yapacağını bilip bilmeyen fütursuz düşünceler aklımda,
Cevaplarını bulabildiğim sorularla dolu düşünceler...
Biz niçin buradayız?
Görmek, duymak, hissetmek, bilmek veya bilmemek...
Neden? Niye? Niçinler?
Durgunlaştı şimdi dalgalar, eskisi gibi hırçın değiller.
Durgunlaştı gökyüzü, eskisi gibi karanlığını belli
etmiyor bulutlar...
Durgunlaştı ışık...
Artık herkes yaptı tercihi.
Ya yandılar o karanlıkta ya da sönüp karıştılar o karanlığa.
Ya siz?
Siz neredesiniz?
Karanlığınız mı var sizi sizden bilen
Yoksa ışığınız mı var sizi aydınlatan...
Görmek biraz karardı bende,
Zorluk çekiyor bedenim ama biraz daha var...
Biraz daha.
Yoluma engel olan taşlar var şimdi
Ama söz aşıp geleceğim hepsini...
Yanan birçok ışığı görüyorum.
Yolumu aydınlatan birçok ışık var şimdi...
Boş verdim soruları, cevaplar bizde kalsın...
Kaybediyor sesini deniz dalgası,
Geriye sadece sessizlik kalıyor.
Geriye sadece...