Serzeniş Şiiri - Yavuz Selim Sabbah

Duygularım yüzde on şekilde dökülüyor şu boş satırlarıma.
Ben üzülüyorum sen yoksun hiçbi hatıralarımda..
Boş bi yaşam sana uzakım..
Yakın olsam ne farkeder ben sana yasakım..
Biliyordum sonumu.. kaçmak istedim ama anladımki sana tutsakım..
Ben görürken başka eli tutma sakın..
Bakın.. o geliyor.. O diyorum..
Benim demeye dilim varmıyor..
Çare sende değil çare unutmakta..

Ah be Sevgili..!
Sade Bir 'm' harfimi seni benden alıyor..
Sevgilim, aşkım, bitanem, canım, hayatım, cennetim, kurabiyem, vesâirem..
Ne kadar anlamsız geliyor bir bilsen.
Diyorumki. Seninle evli olmak vardı şimdi.
Elinden su içmek, Sadece seni sevmek, sadece senin olmak, sadece senle uyanmak, cehennemde olsa beraber yanmak.
Ooofki ne of.! dizlerinde uyumak..
Yıldızları seyredip senden önce ölmeyi dilemek..
El ele kırlarda dolaşmak..
Minik Bi karıncanın kulağına; hey dostum bu kadın için ölürüm diye fısıldamak..
Sonra bakmak gözlerine..
Gözlerinde kaybolmak..
Tüm Dünyayı gözlerinde saklı sanmak..
Çek o hipnoz gözlerini, bambaşka biri oldum diye takılmak sana..
Bak şimdi ne güzel uyuyorsun..
Gözlerine hasret dünya karanlıkta yasta..
Sen üzülme, benim olma kalbimde paslan..
Hata benim suç benim sen rahat uyu deli ruhum hasta..
Başkasını sev sevdiğinin omzuna yaslan..
Ve dilediğinle yaşlan..
Yavaş laaan...!
Ne diyorsun sen öyle..
Böyle yaşam onsuz saçma değilmi söyle..
Dur uykum gelme öfkeyle..
Uyumadan önce ona söyle :
Gözlerine İyi Bak..
Ben İlk Onlara Tutuldum ..