Serzeniş Şiiri - Kamuran Gülen 2

Galaksiler,
Yıldız kümeleri,
Kara delikler,
Çarşaf gibi sere serpe süt gibi bir liman,
Mavi bir deniz ve uzaklardan geçip giden gemiler.
Öyle kalabalık öyle çoğullar ki,
Neden diyorum.
Neden bir tek beni tutup sorguluyor geceler.

Anlatsam dinler misin ?
Bir ağaçtan yaprak gibi nasıl döküldüğümü.
Öldüğümü ve kendimi bir mezara kendi ellerimle ne güzel gömdüğümü.
Bir sevdaya düştüğümü ve düşerken herşeyi bir bir gördüğümü.
Önce nasıl alev alev yanıp, sonra eriye eriye nasıl söndüğümü.
Hayal edebilir misin ? Herşeye rağmen herşey için.
Yine de tebessüm edip güldüğümü.

Deli diyeceksin bana biliyorum.
Aklını kaybetmiş biri nasılsa öylesin diyeceksin.
Acıyarak bakacak gözlerin gözlerime.
Her seferinde dikkatin dağılacak.
Aldırış bile etmeyeceksin sözlerime.
Merak edip sebebi ne diye sormayacaksın.
Merhamet dilenmiyorum ki ben.
Bi beklentim de yok zaten.
Yıllar sonra, nereden bileceksin son defa sana geldiğimi.
Geldim ya gerisinin de önemi yok zaten...

Ölmek böyle zamanlarda güzel.
Kavuşmak keza öyle.
İçimde onca ömür arayıpta bulamadığım o müthiş huzur.
Boğazımı gıcıklayan o garip sevinç.
Hiç olmadığın kadar mutlu olma hali.
Kırlangıç kuşları.
Güverteler,
Hep o aşağıdan yukarıya baktıklarım,
Gözümde büyüttüğüm karıncalar, sinek kuşları, yarasalar.
Bir filim şeridi gibi gözümün önünden akıp giden zaman.
Daha ben küçükken toprağa verdiklerim.
Kayıp giden onca şey ellerimden.
Çok bi şey beklemedim,
Bir hoşgeldin yeterdi ki ben giderken.