Serzeniş Şiiri - Mert Şahin Özsoy

Vakit sokak lambalarının en dokunaklı olduğu
karanlık bir boşluğa düştüğümüzün saati
bu zamanları güzelleştiren birçok anlarımız da oldu
sisler arasında aradık kendimizi
yollara düştük yıllara yenildiğimiz o vakit
hangimiz geriye dönüp baktı?
kim bu yüreğimize saplanan ok.
sızlatan neydi ruhumuzu
acıtan türküyü kim çağırdı ırmaktan.
akan neydi gözden
gördüğüne mi inanmalı insan?
insan hayındır geceleri
karanlık bir boşluk mudur, yolu gösteren mi?
kimdi bize engebeli yolları yürüten?
ayacıkların mı kanıyor yüreğin mi sevgilim?
ayak bileklerinden öpmedim mi?
burkulan neydi zamana kan kustuğun?
içirmedim mi şifa bildiğim üzüm suyunu?
öpmedim mi kasıklarından?
şarabı nehir eylemedim mi kadınlığına?
sırma saçların neden yok?
dalların kıran ben değilim bilesin
yalan söyler ağzın yüzün
öpmedim mi ağzın yüzün?
kızıl gonca bildim dudaklarını
öylece bakmadım mı uykudaki haline?
soymadıysam meyvanı ayıbın Allah’ıdır bilesin.
kimdi bilinmez bizi yürüten engebeli yolları
tutmadım mı beni yakan ellerini?
saplanan hançer değildi bilesin
öpmedim mi suyunu içtiğim sırtını?
dizinde okudum destan-ı aşkı
haykırmadım mı şiirlerimi yüreğine?
kötüydü havası aşk-ı şehrin
senin kokun değil miydi bahçeme çiçek açtıran?
sürgün yediğim tek yürek değil bilesin
bir kapının eşiğinde beklediğim adam
el sallıyor güvertede
bırakmadım mı bütün benliğimi omuzlarının yatağına?
gittin gidilmez yerlere
dur demedim mi düşeceksin?
otur dedim durulan bir tek ceketimle
yakmadım mı ateşini
tanyerine manzaram eylemedim mi gözlerini?
memleket derim sevdiğim kadına
memleketim hasretim demedim mi?
karanlığa dokunan sokak lambalarına
izlerimi silen yağan kar mıdır?
örtmedim mi üstüme senin kollarını?
öpmedim mi uykulu yerlerinden?
öptüm bana uyanan seni.