Serzeniş Şiiri - Olgun Albayrak

Edep yere düşünce âleme paspas oldu
Bak ne kadar uzadı ümmetin pürmelali
Nice çılgın yiğitler salonda rakkas oldu
Yıldızımız söndü de görmez olduk hilali

Bir zamanlar ceddimiz at sürerdi yabanda
Mücahidi cihatta, rençberiyse sabanda
Şimdi ne hükmün kaldı bir kuruşluk çabanda
Ne kalemi bilirsin, ne kılıcı, kıtali.

Her şeyin haz üstüne; günün, haftan, ayların
Kahvenin hatrı kaçtı demi düştü çayların
Nedir bu hoyrat ruhun, bu çekilmez huyların?
Hangi balçık içinde arıyorsun zülali?

Niye düştük dünyaya, silahın ne cenk için?
Ömrümüzün sorusu: “Kime, nasıl ve niçin?”
Akıbeti ne oldu yokluğun ya da hiçin?
Bir ağaçtan yakındır varlığının zevali?

Sen kaçıncı yolcusun iki kapılı handa?
Gönül niye eğleşir makam, şöhret ve şanda?
Son nefesi verirken gözü dikip tavanda,
Beklemeyedurursun bir yudumluk suali…

Nice Karun kılıklı yaşıyor hanımızda
Bizim Harun ve Musa dolaşır kanımızda
Mazlum hep ötemizde, zalimse yanımızda
Ne olacak deyiver bunca cürmün vebali?

Hatırla o günleri; Ebu Bekir, Ömer’i
Ali gibi civan ol, at sırtından semeri
Kuşan altın kuşağı ve sırmadan kemeri
Osman’ın hilmine bak, dinleyiver Bilal’i

Dön de bir bak âleme, elindeki kitapla
Kitabını şerh eyle son nebiden hitapla
Niye meşgul olursun el âlemi itapla
Hak din İslam ayırdı haram ile helali

Kimliğimi sorarsan bir divane dervişim
Postumu hem geceye hem gündüze sermişim
Belki bir sefil yolcu belki de bir ermişim
Mürşidimin izinde arıyorum kemali.