Serzeniş Şiiri - Alper Kököz

Sesin geliyor.!
Birilerinin bedeninde yenilenen hayat gibi.
Sessiz, karanlık ve hafif..
Vazgeçtim ama ben beklemekten..
Yeni bir günün yineleyen nefeslerinden,
pervasız günlerin ucube geçişlerinden..
Sebepsiz gülmek istiyorum.
Güneşi görmeden, Sessizlikten irkilmeden.
YAHUT.!
Alışmak istiyorum isyankar benliğime.
Dümdüz yürümeye alabildiğine karanlık..
Alışmamışım ki bir başkasının gülüşünden bir parça koparıp heybeme koymaya..
Tebessüm olmuş kahkahalarımın en zirvesi.
Bağırmaktan yırtılan boğazım, sessiz çığlıklarımda..
Sitem etmiyorum sabahına karanlık ve uykusuz gecenin.
Doğmasa da güneş, içimi ısıtan çehren geliyor hayalime.
Alıyorum avuçlarımın içine titreyerek yüreğim,
Yanarak tenim..
Gitmesin..
Bitmesin..
Esrarengiz geldin öyle kal istiyorum ruhumda.
İstemiyorum Sükût’ unda kaybolmak gecenin.
Yıldım artık zorun adamı olmaktan.
İçimden ilk defa bir ses geliyor.
Bana sesleniyor sessizlik!
Yıllardır dizinin dibinde oturduğum Sükût.
O diyor!
Ama yolum kesişmiyor, göremiyorum,
bulamıyorum ki ben kendimi..
Vazgeçiyorum kavrulmaktan güneşe sadece bir adım kala..
Bir gün bulursam tüm yolların kesiştiği yerde kendimi..
O zaman beklemem yeşili.!
Siyahta geçerim işte..