Serzeniş Şiiri - Soner Kamil Kocaman

Boşluktayım,
Önümü göremiyorum
Terkedip gittiğin günden bu yana
Eziyet olmuş bu yalan dünya
İdeallerim yok, kaybolmuş sensizlik denizinde
Erimeye mahkum buz taneleri gibiyim
Kucaktan kucağa savrulan minik bebekler gibi
Sıcak bir gülüşe amadeyim
Bulduğum zaman sıcaklığı biliyorum eriyeceğim
Dizlerim çözülecek karşı koyamayacak bedenim

Pes etmedim! !
Hala nefes alıyorum
Bakıyorum ama göremiyorum
Düşünüyorum sadece, hissedemiyorum
Soruyorum fakat cevabı biliyorum
Yine doğru cevap "hüsran" olacak
Ben şıkları işaretliyorum
Cevabın beni nereye götüreceğini bilsem de
Elimden gelen budur sadece

Ağlıyorum,
Gözyaşlarımın tadını artık biliyorum
Hiç almadığım bu tadı sayende alıyorum
Hayal de kuramıyorum artık
Kurduğum hayalleri düşünüyorum da
Sonucu kocaman bir palavra
Sadece yaşıyorum
Sonumun nereye gideceği bir muamma

Duyuyorum,
Çevremdeki mutlu insanların çığlıklarını
Özeniyorum,
Gıptayla izliyorum aşklarını
Onları bizim senaryomuzun kahramanı yapıyorum
Çok güzel oynuyorlar rollerini
Ne bir eksik ne bir fazla
Sadece aşka bırakmışlar benliklerini

İstemiyorum,
Bu kadar acı verecekse
Beni karanlığa mahkum edecekse
İstemiyorum yeniden sevmeyi
Eğer haketmiyorsam gülmeyi
Bilirim,
Kendi köşemde ölümü beklemeyi.