Serzeniş Şiiri - Çağlar Canbulat

seni sordular benden
üflenen neyin uğultusunda
diz çöküp ağlayan
öldü dedim
yüreğimde ağzımdayken
bu şehirde yaşıyor dediler
durmam artık
korksun benden kafiyeler
imleçler, satırbaşları,
ölmeye bir adım kalmışken,
azrail yoldaş olmuşken
kalkar giderim,
gül yüzlü teninin kokusunu aramaya
aşkın ile erdim kemale,
mecnunun leylası saydım kendimi
kıyamet kopacakmış umurumda değil
yarım yamalak beddualar
parçalansın cigerim pare pare
dağılsın özüm tane tane
hüzzamla kıvranır ruhum
çevrilir durur iki yanım makberde
neyleyim şu koca cihanı sensiz,
serzenişim olmuş aşkın
kör olmuş gönül gözüm
çölde arar bulurum
ahın ile çeçti şu yetisiz maşukluğum
gücüm yetmemişti cinaslı kafiyelere
kime söylenip
kime anlatsam da işe yaramadı dizelerim
gülüp geçtiler,
oysaki sende var olmuş ruhum
beni arayan sende buldu
ey ilahiye değer aşk
bu serzenişle bile
ömrüme teğet ğeçsende
yanılır yenilir ufkum
her sabah sende acar
gün batımında gönlüm aşkına çöreklenir
saysınlar kaç gece geçmiş sensiz
öldüğümü benden sordular
üflenen neyin ugultugusunda
kefensiz semaha duruşum
madem olmuyordu aşk
iki kişilik adı neden aşk
sorgusuz sualsiz gittin ya
vefasız da oldu gidişin
kâbusum oldu bu satırlar
serzenişe durdu ömrüm
bitti sandım yazdıklarım
ama bitmedi
seni benden hep sordular