Yüreğine dökülen yağmurları ben yağdım.
Yeşerip filizlenen bahçende nefis bağdım.
Gönlündeki hüznünu ellerimle ben sağdım.
Yüreğin ateşine neden yanmasin gönül.
Dillere destan olan ne güzel yaşam vardı.
Kandilleri yanan zamanı alev sardı.
Yalnızlık batağında canim ne kadar dardı.
Dillerin ateşine neden yanmasin gönül.
Geçmişin anıları bebek gibi sallarken.
Gönlümdeki sancıyı kor ateşi allarken.
Duygular demetimi sevgilerin yalarken.
Sinenin ateşine neden yanmasin gönül.
Gözlerden gelen mesaj yürekleri inletti.
Hisler okyanuslarda dalgaları dinletti.
Sevdami karşılarken kandiller hasat etti.
Gözlerin ateşine neden yanmasin gönül.
Sözlerin yaktı beni deliyim divaneyim.
Döktürmeyin içimi dertlerle avareyim.
Yokluğunda bir tanem gönülde viraneyim.
Sözlerin ateşinde neden yanmasin gönül...
Hüseyin Kara 1
15.10.2002
Kayıt Tarihi : 24.12.2011 19:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!