Serzeniş Şiiri - Orhan Kutlu

Amma gözü sulu adamım ha,
Ne zaman bir kare görsem
Baba oğula sarılmış
Ya da evlat anaya
İçimden gözüme doğru
Nehirler akar,
Taşar gözbebeklerimden aşağıya
Kahrolurum.

Ne zaman aklıma ayrılık gelse
Veya herhangi bir gardan
Kalkan bir araç
Herhangi bir limandan ayrılan gemilerin ardından
Üstünden sallanan eller görüğümde
Depremler kopar yüreğimde
Sarsılır yıkılırım olduğum yere.
Sanki benmişim gibi giden
Mahvolurum.

Bağladığında elini kolunu çaresizlik
Tutsak kaldığın gibi bedenin içinde
Dört duvar arasına hapsedersin kendini
Düşüncesizce suçladıklarında sevdiklerin,
Dinlemeden, bilmeden çirkin bir biçimde,
Acı bir tebessüm yerleşir dudaklarına
Onlar sana yabancı
Ben el olurum.

Bir umut yeşertmek için kanayan kalbinde
Semaya kaldırıp ellerini
Gözyaşlarıyla yalvarırsın Allah'a
Sabır dilersin üstüne gelen belaya
Yardım dilersin susturmak için
Zehir döken dilleri.
Anlarsın ömrünce yılları feda ettiğini
Baktıkça maziye ah edip
Pişman olurum.