Serzeniş Şiiri - Fahrettin Öztürk

“Sevgili dostum İbrahim Sadri EREN için”

İbrahim!
Bir menajer tutmuşsun kendine,
Hayırlı olsun,
Sağlık olsun,
Öyle olsun.
İstemez misin,
Bir de stepnesi olsun.
İşsiz kaldım, işim yok,
“-Gücüme gidiyor” diyemiyorum,
Gücüme gitmiyor, çünkü;
Güçsüz kaldım, gücüm yok.

Acılı Adana kebabı gibi,
Her gece bir buçuk, bir buçuk diyorum,
Programın öyle gidiyor çünkü.

İbrahim!
Sana hayranım,
Seni seviyorum,
Sana bayılıyorum,
Seni kıskanıyorum,
Seni görünce gözüm seğiriyor,
Seni gördükçe tırnaklarımı yiyiyorum.
Seni görünce dişlerimi sıkıyorum
Bir kehribar tanesi gibi takır takır dökülüyor dişlerim.

Öyle deme be İbrahim;
Adam olmak kolay mı sanıyorsun,
Adam olmak kolay değil.
Henüz 19 yaşındayım,
Çocukluktan çıktım ama,
Henüz “Adam” bile olamadım.

Yine de İbrahim,
Biliyorsun,
“Ben kıskanınca Adam gibi kıskanırım.”

Yalan be İbrahim,
Her şey yalan
Tırnakta oje, dudakta ruj yalan.
Malda yalan, mülkte yalan,
Var birazda sen oyalan.

İbrahim!
Bu mısralar sana tanıdık gelebilir,
Aynı zamanda başka şeylerde gelebilir,
Sirkeciden tren gelebilir mesela,
Troleybüste gelebilir.
Elini kaldır bir hele,
Bakkalın çırağı Metinde gelebilir.
Niyetini sor bir hele bakiyim,
- Heeey! Metin, nedir senin niyetin?
Getirdiğin sadece, peynirle zeytin.

Dedim ya,
Ben henüz “Adam” olamadım İbrahim,