Serzeniş Şiiri - Veysel Yağız

Güneş saçlarinin arasindan gecerken,saçlarından dağılan ışığın sıcaklığında bir ev hapsi içerisinde gibiydim.
Belli belirsiz zaman aşımlarında hiçliği ve yokluğu tüketiyordum.
Bedenin anlaşılmaya,açıklanmaya muhtaç bir mucize benzeriydi ve gerçekleşmesi ihtiyaca tutuşmuştu.
Solgun yüzün,ardında bıraktığı belirsizlik karmaşasında kendine yer ediniyordu. Bilinmiyordu ne olacağı,her adım bir geri adımla çakışıyor gibiydi.
Gözlerin mantik arıyordu.
Bu yorgunluk mağlup eden şavaşıydı.
Hazırlık vardı. Başlangıca dönük yöneliş,açıklığa kavuşulması gereken bir serzeniş ,bir dışa dönüş sonucu beklenmeyen tükeniş...