Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Yüzü ap ak gönlü yorgun
Kucağında sımsıkı sarıldığı bir bez bebek
Bir lösemi gördüm ( çocuk )
Büyütmek için harcanmış koca bir emek
Dünyanın en güzel duygusudur
Onu sevmekmi kadar dedi birisi
Ve öylece ağladı sessiz sessiz
Küstahca baktı gözlerime
Kısık bir telaş vardı sözlerinde
Sonra birden sustu
Ve fırtınalar kopuyordu sokaklarda
Son sözünü söyle artık
Merak ediyorumda hiçmi sevmedin beni
Koskoca on yıl ömrümden ömür çaldın
Tanrı ne yapsın seni
Kör kuyularamı atsın
Çıngıraklı yılanlar soktuklarında
Deniz mavisi bakışını
O yürek yakışını
Olta atışını
Örgü nakışını özledim
Ağladımda sayamadım yaşlarımı
Yinede gözlerini özledim
Seviyorum seni parmaklıklar arasından
Çok ağırlaştırılmış hapis gibiyim
Göremiyorlar belkide sen gerçeğini
Sessiz çığlıklar atar gibiyim
Dört duvar arasında şarkılarla
Birde tecrit odasında prangalarla
Gözlerin kan çana olucak uyuyamayacaksın
Ruhum bedenine saplanmış bir bıçak gibi acıtacak seni
Tanrım neden ben diye haykıracaksın
Bense cennette huzur içinde
Kısık bir tebessümle bakacağım sana
Ama sen sakın salma kendini
Yeşillerine büründüm
Baharım oldun
Papatya fallarına baktım
Sen çıktın falımdan
Güllerini kokladım
Koparmadım dalından
Sahte aşklardan yabancı bakışlardan kaçtım yıllarca
Sence bir daha dönermiyim gözlerinin içine baka baka
Seviyorum dedin aldata aldata
Hayat bu zorlu yokuşları var
Yaşıyoruz işte aldana aldana
İniyoruz işte salına salına
Sen bir gece vaktiydi belki umursamadığım
Sen hayatımın içinde umudumun yittiği
Sen kalakaldığım sonsuz uçurum gibi
Sen paylaşamadığım gülüm gibi
Acı ve dikenli
Ve ben son noktasına gelmişim günün
Sen gitme diye ben ölmüyorum
Sen ağlama diye ben gülmüyorum
Sen solma diye ben koparmıyorum
Ve ben felekle saklambaç oynuyorum
Ben gidiyorum diye sen ölüyorsun
Ben ağlamayayım diye sen gülüyorsun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!