Serüven Şiiri - Mümine Altay

Başladık bir harmandan,
Boyun büktük zamana.
Nice ağaçlar bizdik;
Niye büktük boşuna?

İşlenmeyi beklerken
İsyan mı, neye, niye?
Bî çare parmaklara
Merhemim kimden gele?

Damardan girdik bu kez.
Söylenmek neye gerek?
Hayat sunmuş çizelge;
Boşuna, sendelemek!

Acı acı, çok acı...
Yanmak bu olsa mıydı?
Ya da sayfa ağlarken
Bu kadarla kalmazdı.

Artık nasıl yazmalı?
Asıl başı kolaydı.
Şimdiyse hangi ilke
Sonumu rehin aldı?

Yürü! Daha yol uzun.
Gitmek, bize yaraşan...
Zaten vaat gözler de
Kovmayaymış alışkan.

İnanmak mı, nafile.
Bir kendini çiz önce!
Umutların serpilir;
Önce "hakedeyim." de!

(13.02.2017)