Serüven Şiiri - Gönül Düzgün

saatler kör kuyulara düşerken ağır ağır
yüreğimde öylesine bir fırtına eser ki
tükenilmişliğin prangalarını söker ayak bileklerimden
yine de elimden hiç bir şey gelmez
adı günah olan küfürler geçer dilimin süzgecinden
utanırım
ve bilirim verdiğim hiç bir sözü
tutamayacağımdan yüzleneceğimi
başımı kuma gömüp saklanırım
içimdeki loş kaldırımlarda başıboş dolaşır mazim
ben zavallı biçare yarınlara küsüm
düneyse hiç dönemem
ve nerede bitecek bu serüven bilemem