Serseri Rüzgar Şiiri - Hayrullah Gülsün

Kara bir çarşaf kaplamış gökyüzünü.
Gece yarısına dönmüş gün yüzü.

Geveze rüzgar ıslık çalmaya başladı dışarıda.
Meydan okurcasına yüce dağlara,sert kayalara;
Göğe yükselen, ruhu alınmış, binalara.
Soğuk ve ürkütücü darbeleri çarpıyor genç ağaçlara.
Tükenmeyen umut hafif,tüy kanatlarında
Bir, masum kuş direnmekte serseri akınlarına.
Sağa sola yalpalanıyor zavallı ulu ortada.
Sımsıcak evinin soğuk barikatlı yolunda.

Derin bir sessizlik, eriyor ders dakika dakika.
Ellerde kitaplar, ilmin askerleri bir harika;
Okunuyor, dalgalanıyor ruhlar okundukça.
Bizi bekliyor hala havasını atan rüzgar dışarıda.
Ürküyor zavallı eller, bedenler çürük baraka.

Lambalar lambalar aydınlık saçan ümit ışığı.
Dışarıda canlanmakta Tevfik fikret’in Sis’i.
Kalemler, bilginin damladığı kılıç darbeleri;
Yazıyor deftere Rubab-ı Şikesteyi.

Kitapta Baran, dışarıda Baran,camlarda damla.
Dersten düşerken dakikalar damla damla.
Gözler merhametle bakıyor asılı paltolara,
Rüzgarın hırçın sesi geldikçe ürkek kulaklara.
Sersemlemiş zihinlere düşüyor ateş gibi,
Birazdan eve gitme düşüncesi.