Sersefil yüreklerimize serzeniş

Dünya hırsı gözümüzü öyle bulandırmış ki;
Asıl zenginlikleri göremez olmuşuz.
Maddeye değer vermemiz nedeniyle,
Varlık peşinde koştururken,
Varlık nedenimizi unutmuşuz.

Gayemiz, sanki banka mevduatlarımızı katlayıp,
Katlarda yan yatıp,
Yatlarda keyif çatmak…

Adam kelimesi banknota yenik düşmüş,
Hırs bürümüş dört bir yanımızı
Ve kendimizden çalar olmuşuz.

Sahte dünyaların oyunculuğun da,
Başarımız tavan yapmış.

Sorgulamadan uzak,
Objektiflikten kaçak sürdürüyoruz, sürünmelerimizi.

Ekmeğimize helal kavramı küsmüş,
Boncuk boncuk dökülmesi gereken alın teri,
“Ahmaklık” söylemine yenilmiş.

Adaletin kılıcı, şekil çizemez olmuş,
Ömür cengimiz de.

Dil, yalanla raks etmekten kurumuş kalmış.
Sevda; Sevgisizliğimizin inatlaşmasına karşı koyamaz olmuş.

Ummanların derinliğinden nasiplenmek yerine,
Minyatüre bel bağlamışız.
Ağlanacak halimize gülmüş,
Geçici arzulara ne de çok ağlamışız…

Aslımıza koyduğumuz mesafeler,
Neslimizi sefilleştirmiş.
Ve nefsimizin kiloları altında kalıp,
Kimliğimizi yitirmişiz.

Allah, helal, haram,
Bayrak, toprak vatan,
Baba, evlat, anam…
Ne kadar da umursamazız,
Ve ne kadar da rotasız kalmışız.

Zamanı iyi kullandığımız iddiasıyla,
Katili oluyoruz ömür takvimimizin.
Yarınlara ertelediklerimizi,
Eteklerimiz taşıyamaz oldu.

Renkli dünyalarda kullandığımız boyalar,
Soluk benizli insancıklar yaptı bizi.
Dizi, dizi dizildik;
Mayhoş, sarhoş, nahoş…

Dirilmek için koşturduğumuz kulvarlar,
Eğriliğimize tanık olmuş.
Su bizde susamış
Ve güneş üşümüş bizde.
Gece, rezilliğimizden bıkmış,
Sabaha kanat çırpmış.
Gündüzlerimiz kendinden kaçmış.

Meraksız, duyarsız, tatsız, tuzsuz bir silueti andırıyoruz,
Vallahi biz kimseyi değil, sırf kendimizi kandırıyoruz!