Yutkundu da diyemedi sözünü,
Öyle garip garip yüzüme baktı.
Hüzünden yaş kaplamıştı gözünü,
Bahar seli gibi çağlayıp aktı.
Söyle dedim çekinmeden derdini,
Kaybetme, bulunca kulun merdini,
Toplumun her bireyini, ferdini,
Vefasız insanlar yaktıkça yaktı.
Zannedersin hıçkırıktan boğuldu,
Felek derdi saldı, sanki oğuldu,
Gün geçtikçe bu hayattan soğuldu*,
Her bir sıkıntıyı kafaya taktı.
Ömür boyu her an çaba sarf etti,
Felek önündeki en büyük setti,
Sonunda olanlar canına yetti,
Amacı sadece mutlu olmaktı.
Dertli söylüyorsun, dinleyen var mı?
Bağrını yakan kor, ateş mi, har mı?
Yoksa çektiklerin dünyada kâr mı?
Onun gerçek dostu, Yaradan Hak’tı.
*Soğuldu: Suyu veya sütü çekilerek pörsümektir.
ERDEMLİ-18 Mart 2017 Cumartesi
Cafer AKSAY
Kayıt Tarihi : 20.3.2017 10:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir dostla sohbetin ardından bu satırlar dökülüverdi kaleme.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!