Seromoni Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Belki bir tefekkür denebilir bu şiirin hikayesine....İnsanın kendini sık sık yoklaması sorgulaması gerekiyor herhalde.Çünkü akıp gidiyor zaman,dönüşü yok ki yolun,ve hayat bir gül gibi soluyorsa erken,tedbir almalı değil mi? Kendimiz solarken,hele de başkalarına zarar vermenin hesabını nasıl vereceğiz ki? Bu en yakınımzda kıymetini bilemediğimiz annemiz, babamız, iyiliğini istediğimizi sanaraktan,bilinçsiz bilgisiz davranışlarımızın sonucu zarar verdiğimiz, çocuklarımız da olabilir... Kapı komşumuz, ülke olarak sınır komşumuz,onlara da bilerek veya bilmeyerek zarar veriyoruz. Bir tek bildğimiz şey var ki geriye dönüş yok,tövbekar olmak var,var olmasına da zarar verdiğimiz kişi,toplumlar ve ülkelerin zararını nasıl tazmin edeceğiz? Giden geriye gelir mi? Bunu hepimiz yapıyoruz herkes yapıyor,milli eğitim alanı da, dini eğitim alanı da. Sonra da ben ne yaptm biz ne yaptık ah vah etmek kaybedilenleri geri getirmez...... Bu şiiri böyle incinmiş duyguar içinde,karalama defterime düzensiz bir şekilde, cümleleri not ettiğimde böyle bir figan çıktı ortaya....