Her düzen, ömrünü uzatmak için
kendi suretini yeniden yaratır.
Kapitalizm de öyle:
serbestlik der, zincir üretir;
özgürlük der, toprağa gömülenleri unutturur.
Bir zaman pazar için yarıştı,
sonra tekellerin karanlık sofrasına oturdu.
İşçinin alın teri yetmedi,
halkların damarına kadar sömürü uzandı.
Ve savaş…
savaş sermayenin dilidir:
birinci paylaşım, ikinci paylaşım,
hep aynı çığlık, hep aynı yağma.
Tankların paletinden demokrasi çıkmadı.
Süngülerin gölgesinde
adalet doğmadı.
Ama bir gün
işçinin sesi, köylünün nefesi,
Afrika’da, Asya’da, Anadolu’da
göğe yükselecek.
Ve o gün
sevda ile direniş aynı anda filizlenecek,
kanlı ufukların bağrından
yeni bir dünya doğacak.
Kayıt Tarihi : 1.10.2025 13:16:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Beğenilerimle tebrik ediyorum
TÜM YORUMLAR (1)