Yorgun ellerini,
Uzatırken ıslak göğsüne;
Ağlamaklı gözleriyle süzerdi karşısındakini.
Gördükleri, hayallerinden ibaretti.
Camda yansımaları, yanılgıları ile üşüşürken aklının en uzak köşesine.
Son vuruşunu yapmaya hazırlıklıydı titrek olduğu kadar ürkek elleri.
Yapayalnızım,
Korkularım var. Gücüm var. İhtirasım, tutkum var.
Ürkek bir canlı misali karanlık bir kösede ruhum
Uçmak istiyor. Saldırılmış korkuların esiri bedenim
Sensizliğim son özlemim
Günbatımının gizemli sonsuzlugunda, kaybolmak
Karanlık, güneş ışığı girmez çıkmaz sokaklarında İstanbul' un
Anlamsızlığın, anlamlı olmaya başladığı zamanlarda,
Birtek, birtek sen anlamlısın aslında.
Aşkımın tükendiği anlarda
Birtek, birtek gözlerin aklımda.
Dans eden yapraklar gibiydi yüreğini açtığında
Ağlardı anlamını bilmeden gülerdi etrafına kayıtsız
Utanması yoktu arsızdı da biraz
Üzgün olduğunda bile en komik maskesini takar çıkardı sokağa
Ama aynaya bakmaktan korkardı yalnızken
Kalabalık arardı
Yine mi başa döndük
Ne yaptık, nerde hata ettik
Değermiydi kendinsen öte
Başka birinde doğruyu aramak
İnsan dediğin yalnız değilmiydi ?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!