Şerife Şiiri - Kazım Karagöz

Şerife adında bir akrabamız var köyde,
Dengini bulamamış demek ki şöyle böyle,

Ana babası öldü, kardeşleri tükendi,
Baba ocağını bir tüttürmektedir kendi...

Zekat vermişler ona iki tane keçiyi,
Geçmeyen günlerini onlarla geçirmeyi,

Akıl etmiş, satmamış, bakmış onlara her gün,
Zaman zaman gezdirmiş kırda bayırda her gün...

Bir sene, iki sene, derken yıllar uzamış,
Keçiler logaritmik çoğalmaya uğramış!

Kocaman sürüsü var şimdi üç yüzü aşkın,
Ele güne bakmamış olmamış asla şaşkın...

Varmış, duydum, şaşırdım, şehirde dairesi,
Prim yatırmış olmuş Bağkur'dan emeklisi.

Yaşı altmış üstünde bırakmamış sürüyü,
Üç yüz üstünde tutmuş azaltmamış sürüyü.

Şimdi de o zekat veriyormuş fukaraya,
Kolay satarmış para demezmiş o paraya!

Bunları duydum, gittik, dağlarda buldum onu,
Gözleri gülüyordu çok mutlu buldum onu...

Köpekleri hoş geldin der gibi sarıldılar,
Hoşt deyinceye kadar hep harıl harıldılar!

Keçi yoğurdu koydu, çay ikram etti bize,
Gözleri dolu dolu oldu geldiğimize...

Nasıl baş ediyorsun dedim abla bunları?
Sabah akşam güt getir, dağıt, topla bunları?

Hem de keyifle dedi, giderim seve seve,
Onlar benim canlarım güderim seve seve!

Peki nasıl sağmakla baş edebiliyorsun?
Süt, yağ götürmeye nasıl gidebiliyorsun?

Sağmam ki yavruları yanı başında gezer,
Anasından ayrılan yavru ciğerim ezer!..

Bu yüzden az zamanda keçi oluverirler,
Parası olan tüccar beni buluverirler...

Anaları yanında gürbüzce olur bunlar,
Tam süt emdiklerinden semizce olur bunlar.

Bunları anlatırken sürüyü gözlüyordu,
İçindeki boşlukta bir şeyler özlüyordu...

Gözlerim doldu doldu hayran kaldım haline,
Örnek gösterdim onu köyümün gençlerine!..

Memlekette işsizlik var diyene şaşarım!
Kahve kahve gezeni taşlarım lan, taşlarım!..