Bir kadın düşünün,
Alacakaranlığın aydığınlına sahip.
Mihrin yaktığı öğlen sıcağına bir damla su, ağlayan çocuğun yaşlarını silen narin bir el.
Bir kadın düşünün.
Ağaçtan düşmüş taze bir narenciye gibi kokan,
Ben, öyle eğlenmesini bilen insanlardan değilim.
Disko ışıklarını sevmem, renkli ateş böcekleri gibi yanan lambalardan da kulağımın dibinde davulcu misali sağır edercesine çalan ve adına müzik denilen illetten de haz etmem.
Ben öyle konuşmasını bilen insanlardan değilim.
Özlü sözler söylemeyi sevmem öyle, ezberimde ne şiir gezer ne de Shakespear'dan bir kuple,
Tavlamaya çalışırcasına flörtöz kelimeler savuramam.
Sevgili yüreğim,
Gün ortasında, loş ışıkların altında uyku hasreti çeken çocuklar gibiyim.
Yere pul misali dökülen damlaların altında yarin sıcaklığını hisseder gibiyim.
Masif, dikilmiş tepeciklerin aralarından semaya kucağını açmış gürleyen sarhoşlar gibiyim.
Etraf aydınlandığında sisli, aceleci ve vurdumduymaz bir karanlığı selamlar gibiyim.
Biriktirdiğim cümleler yetmez bazen anlatmaya, ağaç desem olmaz, toprak desem olmaz.
Üşüyen birini göstermek bile yetmez, ne hissettiğini bilemedikten sonra.
Şımartılmış bu şehrin sakinlerine, taştan kalplerine söz geçirebilir misin?
Renksiz bakışların, tatsız söylemlerin ardından yaşayabilir misin?
Arşa değse hüznün, yine de insan kalabilir misin?
Kabuslarla uynanan insanlara ne denmeli?
Kabuslara uyananlara söylenenle bir mi?
İnsanoğlunda saklı, acılarında gizlidir,
Hayallerle gerçekleri ayıran geçmişimiz mi?
Bir suale bin cevap verecek hangimiz?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!