Serhat Ok Şiirleri - Şair Serhat Ok

Unuttum seni. Sevmeyi unuttum. Çünkü ben yüreğimi bir gece yastığa düşen gözyaşlarımda bıraktım. Ve sen orada kaldın. Artık çile çekmeyeceğim. Artık dökmeyeceğim bu gözyaşlarını. Sen yoksun artık. Ve artık yalnızlığın sesi olacağım. Oradan sesleneceğim sevenlere. Rüyalarımda yer yok sana. Gecelerimi süsleyemeyecek hayallerin. Çünkü seni unuttum. Belki anlatamayacağım yıldızlara dertlerimi. Olsun yıldızlarımı da gecelerime alırım. Artık boş hayaller peşinden koşmayacağım. Belki görmeyecek gözlerim gökyüzünün güzelliğini. Ama aynadaki o sahtekâr yüz hala kalıcı. Ve sen gören gözlerimin en kör halinin ürünüsün. Ve ben şımarık bir çift gözün tutkunlu bakışlarının kurbanı…

Ellerimi açıp dua ettiren,
Boş bakan yollarda gezdiren,
Sonra kaçıp giden,
Sen değil miydin?

Hasretiyle yandıran,

Sen gelmeyecek birini beklemek nedir bilir misin? Doğmayacak güneşin sıcaklığını hissedebilir misin? Kolların ilk günkü gibi açık ilk günkü umutla durabilir misin? Sensizlik işte böyledir benim için. Gelmeyeceğini bile bile bekliyorum seni ilk günkü gibi büyük bir umutla. Çünkü ben sensizken bensiz de oluyorum. Giderken beni de alıp götürdün çünkü. Sadece bir beden bıraktın bana birkaç tane de hüzünlü hatıra. Bir daha çıkma karşıma. Seni ne kadar bekliyorsam da o seni bekleyişim değil. O kendimi bekleyişimdir. Beni bana vermen senden son dileğim. Sakın gelme bir daha. Kırık kalbimi parçalamana izin vermem. Ben seni sensizlikte buldum gecelerde. Özledim ama seni değil. Ben beni özledim…

Hayalin bir umut, bir düş. Çıkmaz bir sokak hasretin. Ve ben kimsesiz yani sensiz. Ellerin kalbine giden bir yol. Ayaklarım yollarının sadık yolcusu. Gözlerin bir gökkuşağı kadar renkli.
Ve yüreğim sensizliği silebilecek kadar deli.
Ah bir unutabilmek seni tanıdık bir ten yalnızlığında gecenin.
Bulutları kavuşturmak yağmurla ıslatmak için yokluğunu.
Bir gelebilsen kapılar ardından yüreğinle.
Unutabilsen benim gibi sen dışında her şeyi.

Bir hüzün var gözlerimde. Hiç bakmazdı bu gözler böyle. Bu puslu bakışlar bana mı ait? Kapanmaz oldu gözlerim geceleri bile. Anlayamaz oldum derdini. Yalnızlığa gömülüp gitti. Bir hüzün var gözlerimde. Durmaz oldu yaşları. Eski parlaklığı da kalmadı artık. Hayata gülerken şimdi ağlar oldu. Yıldızların saklandığı bu gözler cehennemi aldı içine şimdi. Bir hüzün var gözlerimde. Yüreğimi bile tanımaz oldu. O da düştü dert deryasına. Gülün güzelliğini bile unuttu. Bana bile küstü gözlerim. Bakmaz oldu aynalara beni görmek için. Bazen dalıp gidiyor bazı şeylere. Bir hüzün var gözlerimde. Toprağa bakar oldu ölürcesine. Başka gözlere bile konuşmuyor artık. Kızgın bakıyor bu gözler hayata biraz delice ve biraz da bıkmışçasına. Bir hüzün var gözlerimde. Kadere, hayata ve bize sitem edercesine…

Boş bir gökyüzüydü kalbim seni tanımadan. Ne yağmur yağdırabilecek bir buluta, ne günlerimi ısıtacak bir güneşe, ne de gecelerimi süsleyen bir yıldıza sahipti. Sonu olmayan engin bir okyanus gibiydi. Kaderimi değiştiren büyük bir patlama oldu yüreğimde. Çünkü seni tanımıştım. Gökyüzüm şekillenmeye başlıyordu. İlk olarak gecelerimi süsleyen yıldızlar yani gecelerimi süsleyen hayallerin oluştu yüreğimde. Sonra bulutlar oluştu sana olan özlemimi simgeleyen. Yağmurlar yağdı, sensizliği anlatan gözyaşlarım gibi ve en sonunda hayat güneşim doğdu sıcaklığını sevgimden alan ve birlikteliğimizi gösteren. Gökyüzünün manasını anladım seni tanıyınca ve aklımda hep bu soru vardı:’ Acaba bu güneşte ötekiler gibi yok mu olacak, araya yine bulutlar mı girecek ve yine yağmurlar mı yağacak sensizliği anlatan…? ’

Hayat dediğin nedir ki? Sevdiğinle birlikte olmak mı? Yoksa hayallerle onu yaşatmak mı? Feleğe uyup kendini köreltmek mi? Yoksa kadere uyup beklemek mi? Hayat dediğin sadece feleğe boyun eğerek kadere uymaktır. Oysaki kendi kaderini kendin çizsen ve feleğe boyun eğdirsen ne güzel olur. İşte gerçek hayat budur. Ve bu gerçek hayatı yaşayanlar sadece mutlu olur. Bunu sakın unutma...

Hayatın değeri seninle var benim için. Seni o kadar seviyorum ki seninle olduktan sonra Azrail bile korkutamaz beni. Seni çok özlüyorum. Hatıralar yetmiyor bana. Her gece hayallerimdesin ama ben seni istiyorum kollarımda. Hayal ettiğim sen senin kadar güzel olsaydı, ben beni değil seni yaşardım. Ben seni gizli sevdim. Korkak bir güvercin gibi seni seyrettim. Gözlerin o kadar güzeldi ki bakarken düşüp öleceğimi düşünürdüm. Ellerinde solacak bir gül olmak isterdim. Toprak olup ayaklarını okşamak isterdim. İçimden çıkıp yanına gelmek geliyor. Ama olmuyor yapamıyorum. Yollarında uzanıp gelmeni beklemek geliyor içimden. Ve biliyorum bir gün dayanamayıp geleceğim yanına ve serileceğim yollarına…

İlkbaharın müjdeleyicisi olan cemreler vardır.
Toprağa, havaya ve suya düştüklerinde ilkbahar gelirmiş. Sensizlik bir cemre gibi düştüğü zaman yüreğime kış geliyor gözlerime ağlıyorum. Çok üşüyor bu bedenim. Çünkü sen olmayınca ısınmıyor bu beden. Güneş bile çaresiz kalıyor bu yüzden. Bulutlar yarışamıyor benimle sensizken. Çünkü ağlayamıyorlar benim kadar. Sensizlik bir dağ gibi büyürken yüreğimde ben boş bir kitaptaki iki satırla avunmaya çalışıyorum. Çünkü bu iki satırdı benim umut kaynağım. Ve hep sensizken bu iki satırı okuyorum yüreğime:
‘Eğer yıpratmışsa gözlerini yaşlar;
Unutma kıştan sonra bahar var…’

Ben miyim bu bedendeki.
Zaman mı beni çalıp götüren.
Hiç bu kadar koyu yaşamadım gecenin karanlığını.
Kanayan yaralarım hiç bu kadar acıtmamıştı yalnızlığımı.
Durup baktığım şehir de yabancı anılarıma.
Bir yolcu gibi bırakıp gitmek mi gerek her şeyi?