Serhat Karadağ Şiirleri - Şair Serhat Ka ...

Efkarsever bir yürek benimkisi
Bırak efkarlansın, bırak!
Ama elimi bırakma derim yine de...

Ben sigaraydım, sen dumanım Ben yanıyordum, sen gidiyordun Ve ben küllerimin arasında boynu bükük Gidişine ağlıyordum…

Sevdanın hatırlattığı bir şey vardı bana:
Sancı
O vakit hasret,hüzün,ayrılık ve niceleri bana
Yancı...

Sürgünlerin bile hayret ettiği bir yerdeyim Ki gece celletlığa soyunmakta Bütün kahpelikler üstümden geçmiş Mezarlık buğusu her kelime Ağızdan çıkar çıkmaz Mevsimsizliğin dibe vurduğu Dünyasızlığın tavan yaptığı bir yerde Tanrının elini eteğini çektiği İlk pişmanlığı İliklerin zehirli iğnelerle çekildiği Kurutulan kemiklerin en adi köpek tarafından kemirildiği yerde Düşlerin müebbet hapis edildiği Düşlenmezliklerin çöktüğü bir yer Çocukluklar anne karnında kalmış Dinlemek istediği tek masal bir çocuğun Daha anne karnındayken İnsanca yaşamakmış Ve ölümler zaten yerli yersiz yaşanmış Öyle bir yerdeyim ki bir yer olmaktan bile çıkmış..

Bu şehrin sokakları ve üstüme üstüme gelen zaman
Belleğimdeki sitem,
Bir ustanın elinden çıkan bu aşk
Sevilmeye layık sevmeyi öğreten yüreği bekler
Hadi gel zamana mahçup etme beni
Sensizlikten kanayan bu ellerle

Her adım,adın olsun diye
Hep adın,ardına düştüğüm
Kimi zaman aşka üşüştüğüm
Varoş bir yürek büyüttüğüm
Sokaklar
Bazen kendimi kollarına bıraktığım şehir

Yaktığım her gece
Daha da bir kararttı gündüzlerimi/
Kafamın içinde dönüp dolaşan ihanet çığlığı/
Yüreğimin ördüğü siperi yıkıp geçen yanılgı/
Sıktığım yumruğun içime atışımı sorgulayışı/
Dişlerimin çenemden fışkırırcasına kenetlenişi/

Yazgış Sevgilim, Hiç kimse bilmeyecek. Sen gittiğin zaman Mevsim, yazdı. Kimse anlamayacak. Bu yürek neden kışa bu şiiri yazdı... (Ben seni kışın tanıdım ki o kış hayatımın tek yazıydı.)

Ne kadar da yüzsüzüm değil mi?
Sen, çevirmişken yüzünü duvara,
Ben,bakıyorum duvardaki siluetine hâlâ.
Duvarı da kıskanarak bir yandan.

susuyorum
tamam
kendı içime haykırırım yine
eski zamanlarda yaptıgım gibi
susuyorum
ve izin veriyorum sana