Sırtımı dönüyorum denize ilk defa…
Gözyaşımın tuzu, yarışacak kadar güçlü değil artık…
Ben pes ettim.
Arkamı dönmekle kalıyor tüm teşebbüsler…
Bir adım öteye gidemiyorum kendimden.
Kuramadığı cümleler biriktirip, kendi nefesini kesen bir ahmak olma yolunda hızla ilerleyen,
Kendi kanını içerek intihar eden
Ve ölümü henüz tanımadan deliler gibi özleyen bir sergüzeşt kapanında yüreğim…
Anlamsızlaşıyorum biliyorum.
Çoğu kez umursar bir zırha bürünüyorum…
Belleğimin dehlizlerinde yitip gidenler dün değil
Bugün hiç değil…
Yarınlarımı unutuyorum…
Kabalık görünen o heyecanlı limanlarımın kıyılarına vuranlar,
Dünden kalma boş şişeler…
Bir de cebimde unuttuğum ıslak mendil var tabii,
Yağmurun altında kuruyup çatlayan ve kan sızan dudaklarım için…
Dilara YıldırımKayıt Tarihi : 17.2.2011 21:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!