Sergüzeşt-i Dünya Şiiri - Sami Yalçınkaya

Karanlık tünellerden geçerek
Yalnız geldim bu zindana,
Beslendim ana kordonuyla
Zannederdim etten bir hapisteyim
Bilmezdim ışığa hasretin
Zifiri bir karanlık getirdiğini
Tekrar gitmek için menzile
Hasret çektiğimi.
Geldim de ana,baba,akraba
Bir acayip mahşer,
Gittiğimde ahşap bir sanduka
Yalnız sert bir rüzgar eser,
Beklersin sabırla gelmez ne bir eş
Ne de bir dost.
Zamanında misk-i amber,
Saki doldur bu sefer ibrik-i Nil den
Kanayım suya sarmışken dört bir yanımı
Ateşten gülleler.
Yar yaren, eş dost,çocuklar bıraktılar
Çaresiz bir makber.
Pürtelaş döndüler hep kaim kalacak diye
Bir felek-i nazendenin kucağına.
Zannedersin dikecekler bu dipsiz dünyaya
Ebedi bir saltanat-ı ekber.