Sergüzeşt Şiiri - Zübeyde Demir

Kuşlar da terk-i diyâr ediyor zaten,
Ya ben eski ben miyim.
Kurulmuşum ortasına dünyanın
Amansız seviyorum seni.
Gönül mihrâbına konunca kuşlar
Bu sersefil ruhumda yakamoz çırpınışlar
Sana hâlimi ayân edecek bir beyânım yok
Gel kimsesizliğimin girdabından kurtar beni.
Şüphesiz sen bir rakım uzağındasın ruhumun,
Takâti olmayan bir çırpınışın tuzağındasın.
Gelsem de, bu sergüzeşte mecâlim yok,
Bir hengâme tutturmuştu gönlüm, bir zamanlar.
Arardım en mavisini, en ücrâsını göğün
Mesken tuttum gözlerini, ârâ'yı bulmak için.
Acizliğime sığınarak yine de sözlerimin
Bir tek kelâmım olsun, seni ruhumla arzedeyim.
Derûnum yangın yeri, bir gülüşünle durulur,
Figân olur tan yerim, gözlerinde mest olur,
Âhir olsun göreyim artık, bu kahroluşun demi,
Ruhum vuslatınla pâyidâr kalsın ey sevi!
Ömrümün eyyâmında, bir bahâr olsun derûnun,
Bir savruluşun eşiğindeysen seninle haşrolayım,
Gel ey Arûs! İnletme bu derbeder sevdeni
Sürgünümde bir selâmını bari, bahşet bana.