Sergüzeşt Şiiri - İhsan Altınışık

Çığlık;
karanlık,
zorlu bir savaş.
Irmak kenarlarından
Geçebiliyor musun hala,
kardelenler uğruna
çıkıyor musun dağlara.
Belki karşılaşırız
maviliklerinden sıyrılıp
ayrıldığımız uçurumda.
Yıkımlarından,
hüzünlü yaz sevişgenliğinden
ve bir kere geçmediğin
aynı çizgide hiç karşılaşmadığımız
tren beklemelerinden kaçıyorum.
Anlam bulamadığın fikrim
ağır geldi savruldum
süzülerek geliyor koyu karanlık,
sonra içine alıyor beni
uzun gece.
Sunulanı sindiremiyor
istemsiz içine alıyor geceyi
iç çekişlerim.
Vurularak yere uzanan
ceylanları düşünüyorum,
gece vuruyor ben susuyorum
susarak kendimden geçiyorum
uzun yol kenarları
düşlüyorum sonra
sıcak bir sevda şarkısı söylüyor
içimin nehirleri,
mavi bir umut
beyaz bir sabah,
sen düşlüyor
seni özlüyorum sonra.
Baş ucumda bir ütopya
gitme diyorum
sen uzuyorsun
ben kalıyorum
sen gidiyorsun
günah oluyorsun sonra
işlemekten uslanmadığım bir günah.
Hüzün büyütüyor yüreğim
şaşkın bakışlar arasında
hüzünlü bir sergüzeşt
sustukça büyüyor büyütüyor kendini
ılıkça kanıyor içimin nehirleri.
Verilenden, suskunluğumdan,
malûm olandan,
malûmun olandan
bıraktığından. Ki
başıboş yalnızlığından başka
ne bıraktın.
Sabır,
mecburiyetin çaresiz yansıması
eksik yanımı arıyorum
bulamadığım yanımı,
derin bir mavi oluyor adın
bitmeyen soluksuz bir şarkı
varılamayan aşkın mavisi
hüznün mavisi olurken tam
sen geliyorsun
bir düşün kanatlarında
özlemler bitiyor bu vakit,
diyorsun ki;
dokunabilse eğer rüyalarda
yaşamaz mı aşıklar
yazılmayanı yazıyor
görünmeyeni görüyorum
gitme diyorum hiç gitme,
her şey
oyunun kurallarına aykırı
düşün cesetleri diriliyor
hüzün küsüyor şimdi bana
diyorum ki;
ecel rastlamasın
yaşıyorken aşkımla…

03.11.2008
Pazartesi
22:15